Na wstępie wyjaśnię, że dwutygodniowe opóźnienie wynikło z drobnego incydentu, patrz punkt siedemnasty. Teraz tylko spostrzeżenia czysto eksploatacyjne.

Po pierwsze, kranik paliwa zaczął przeciekać. Decyzja: trzeba kupić nowy. Patrzę jakie mocowanie i co? Leci przy śrubce. Znowu moje amatorskie oko nie dostrzegło, wcześniej przy dokręcaniu wszystkich śrubek, że są tam jeszcze dwie. Lewa niedomagała, a jakże. Wyciek opanowany.

Po drugie, łańcuch rozciągnął się. Okazało się więc, że dźwięk, szczególnie przy wciśniętym sprzęgle, jakby ktoś trząsł metalową puszką z żyletkami w środku, nie jest normalnym zjawiskiem. A zdawało mi się przez wszystkie setki kilometrów, że ten typ tak ma :) Regulacja odbyła się dopiero przy 900 km. Teraz rama przy silniku ma takie piękne wyżłobienie. Kolejna moja decyzja, mechanika amatora: nie smaruje łańcucha. Wydatki na maź do smarowania przynajmniej w części, jeśli nie w całości, pokryją koszty nowego łańcucha i zębatek. Różne są opinie czy olej, czy smar, czy coś z teflonem, czy przeciw zużywaniu się, czy przeciw rdzy itd. Decyzja zapadła i zobaczymy jakie poniosę konsekwencje.

Po trzecie, zastosowany olej, ten opisany w pierwszym wpisie, sprawiał się stosunkowo dobrze. Stosunkowo to znaczy, że smarowanie było, silnik docierał się zgodnie z oczekiwaniami, choć kleiło się sprzęgło. Przed każdym odpalaniem, po co najmniej nocnym odpoczynku, trzeba było wrzucić jedynkę, wcisnąć sprzęgło i ruszyć motocyklem do przodu lub tyłu, aby się odkleiło. Inaczej szarpało przy włączonym silniku i wrzuceniu pierwszego biegu. Teraz od 1500 km silnik pracuje na znalezionym w garażu syntetycznym Lotos 5w40w + domieszka ok. 100 ml tej półsyntetycznej Seleny 20w50w. Opiszę różnicę w pracy silnika, o ile wystąpi. Mam nadzieję, że ten wcześniejszy olej nie doprowadził do jakiś wad, które ujawnią się za kilka tysięcy km, przed czym widzę, przestrzegano mnie w komentarzach. Chcę udowodnić, że ten silnik, skonstruowany w latach 70. wszystko zniesie. Preferuję dewizę życiową: perfekcję osiąga się wówczas, gdy nie można już nic odjąć, a nie dodać.

Po czwarte, czuję się bardzo niekomfortowo, ponieważ moje błędy dobijają motocykl. Dobrze, że nie mam konia albo kucyka. Pocieszam się jednak faktem, że wielu motocyklistów popełnia podobne gafy, specjalnie (z lenistwa czy ignorancji) lub nieświadomie. W każdym razie, z dużym prawdopodobieństwem mogę powiedzieć, że Ogar nie dotrwa swojego końca bez napraw, chyba go zamęczę. Dotychczasowa praktyka pokazała, że już oto zadbam.

Po piąte, drugi przegląd, a raczej jego brak, dał mi kolejne 250 zł, czyli razem 500, a więc mam już pół silnika 125 cm3. Niestety nikt z warsztatu nie chce się ze mną zaznajomić, stąd nie liczę 150 zł.

Po szóste, silnik rozszczelnił się. Co dziwne olej wydobywał się w dolnym karterze, ale od góry. Moje rozczarowanie początkowo sięgało zenitu. Jednak okazało się, że to nadmiar WD40 z linki sprzęgła :P

Po siódme, licznik zaczął przekłamywać prędkość. Od 80 km/h stał w miejscu. WD40 i znów działa.

Po ósme, jazda w czasie zapadającego zmroku przeraziła mnie. Żarówka z przodu oświetla drogę, ale nie na taką odległość jak współczesne samochody. Trzeba się przyzwyczaić. Nie mam wiedzy elektryka, stąd ksenonów się boję, większa moc może spalić instalację albo stopić przedni klosz. Przynajmniej logika tak mi podpowiada.

Po dziewiąte, wielu osobom mój sprzęt przypomina jednak starą WSKę. Zaczynam się denerwować ciągłymi zaczepkami na postoju, choć uśmiechy w czasie jazdy są miłe.

Po dziesiąte, motocykl posiada plastykowe boczki, wciskane na gumy. Na razie nie pękają, choć kilka razy cały ciężar Ogara był na nich oparty. Otwierał się lewy przy 80 km/h, ale wystarczyło nagiąć kombinerkami metal (część ramy), co przytrzymuje bolec zamka na kluczyk, i mam spokój.

Po jedenaste, czy Ogar zamiast Caffe nie powinien nazywać się Scrambler? Oprócz wydechu pasuje idealnie. Mam przeczucie, że ktoś się pomylił...

Po dwunaste, zaczęła pojawiać się większa wygoda. Wibracje zmniejszyły się, choć czasami nadal odczuwa się jednocylindrowca, z silnikiem na sztywno umocowanym do ramy i łańcuchem, co szarpie. Ogar ma być brutalny i jest. Na marginesie i subiektywnie, od początku nie czuję twardej kanapy.

Po trzynaste, dwa razy zabrakło mi benzyny. Za drugim przy maksymalnym odkręconym gazie, przeciążenia o mało co nie zerwały łańcucha. Dźwięk był straszny.

Po czternaste, lekko przetarł się pancerz od prędkościomierza przy liczniku. Wystarczyło poprawić linkę.

Po piętnaste, nie umiem poradzić sobie z opadającym lewym podnóżkiem.

Po szesnaste, dopasowanie rury wydechowej, wcześniej lekko odstawała przy silniku, skończyło się utratą w czasie jazdy śruby przy tylnej osi. Rura wisiała tylko na dwóch szpilkach, widać muszę mocniej dokręcać.

Po siedemnaste, ten podnóżek uratował mi nogę. W upalny dzień w zakręcie źle wyprofilowanym przez co nagumowanym oponami innych pojazdów udało mi się zaliczyć „szlifa”. Na szczęście motocykl położył się przy małej prędkości (około 30 km/h) przez co lekko starły się tylko: rękaw skórzanej kurtki, podnóżek lewy, lampa przednia, lusterko boczne i dźwignia sprzęgła, a także urwały się: śruba imbusowa owalna przy pedale hamulca oraz pływak paliwa w baku. Tą pierwszą trzeba było rozwiercać, a później wykręcać gwintownikiem. Ten drugi już wyłowiony leży w garażu i czeka na zamontowanie w okresie zimowym. Ważne, że koszt naprawy to 30 groszy (śruba) i 2 h pracy, co jest dla mnie przyjemną rozrywką. Ważne: bez grubej kurki z baraniej skóry moja ręka byłaby poharatana; przednia opona rzeczywiście słabo trzyma; dziwnie jechało się po zdarzeniu z opadniętymi lusterkami, jakby motocykl podkulił pod siebie uszy; „szlif” mało kosztuje przy Romecie.

Po osiemnaste, złapała mnie mocna ulewa, a raczej oberwanie chmury. W kilku miejscach ujawniła się rdza. WD 40 i patyczki do uszy wystarczyły, ale przestrzegam punktowo rdza będzie się pojawiać i trzeba się z tym pogodzić.

Po dziewiętnaste, dioda paląca się na czerwono przy liczniku prędkości jest źle skalibrowana. Zamiast załączać się, kiedy rzeczywiście ktoś dzwoni, to pali się już przy lekkim wzmocnieniu sygnału, np. kiedy telefon loguje się do kolejnej stacji BTS.

Po dwudzieste, trzeba wyeliminować mocno drgające elementy: drut od hamulca tylnego uderzał w ramę, oprawka od tablicy rejestracyjnej wibrowała i inne.

Po smutne, moja prośba do Rometa o serwisówkę do Ogara Caffe 125 i pozostała bez odpowiedzi. Szkoda... Znowu potwierdza się teza, że rynek konsumencki, mentalność – ogólnie podejście do klienta – mamy ciągle z obszaru neokolonialnego. Do Europy Zachodniej czy USA nam bardzo daleko, choć czasami można się mile zaskoczyć.

Na marginesie dodam komentarz:

Potwierdza się teza, że chińskie motocykle, przypominają jakością japońskie sprzęty z pierwszych dekad lat powojennych, kiedy z tych produktów żartowali europejscy producenci. Dodatkowo już przed 2000 km mogę śmiało powiedzieć, że Ogar Caffe idealnie nadaje się do turystki, jazdy po mieście i szutrze (polnych drogach), ale pod pewnymi warunkami. W pierwszym przypadku, jazda musi odbywać się do 80 km/h i na bocznych drogach. Osobiście powyżej tej prędkości nie mogę się za wiele rozglądać, więc nie mam przyjemności z jazdy. W drugim, motocykl genialnie sprawuje się w czasie dużego natężenia ruchu. Manewruje się nim jak rowerem, a spalanie do 3 l na 100 km cieszy. Kiedyś motocyklista na Suzuki Savage utknął w korku i mnie zblokował. Widocznie wyczuł moją presję i ruszył, ale po wykrzywieniu trzech lusterek samochodowych zrezygnował z przepychania. I tak staliśmy... Na obwodnicach miasta już pęd powietrza przeszkadza, ale i przede wszystkim za niska waga sprzętu. Znowu w trzecim przypadku, na szutrze czy piasku, jego niewielka masa pozwala na łatwe stabilizowanie motocykla.

Dla osób z prawem jazdy od 3 lat mam ważny komunikat: Romet, zaznaczę jednoślad za 4.500 zł, jak każdy inny motocykl w podobnej cenie, wymaga ciągłej pracy (dopieszczania, poprawiania, kontrolowania). Kto ma i przyzwyczaił się do bezobsługowego pojazdu lub zdaje się tylko na serwis, temu go nie polecam. Odradzam także tym, co nie mają wytrwałości (rozłożą coś, a później tak zostawią, np. zegarek itp.), nie chcą posiadać zestawu prostych narzędzi, odkładają czynności do zrobienia na później :) Ten natomiast kto chce nabyć, potrzebną przecież w życiu, wiedzę z mechaniki ogólnej, może śmiało kupić. Niesamowicie jedzie się motocyklem, którego zna się od podszewki. A jakiej satysfakcji dostarcza fakt, że jeździ on dzięki właśnie właścicielowi. Choć wiem, że część woli tylko dolewać benzynę i trzeba się z tym pogodzić. Przypomnę jeszcze, że silnik dotychczas był bezawaryjny, mimo moich rażących błędów. Aha. Śrubka w gaźniku od mieszanki (poziomu pływaka) zamiast być odkręcona na jeden obrót, tak mówi instrukcja serwisowa od Hondy CG 125, trzymała się ledwie na gwincie. Moją uwagę do niej przykuł fakt, że przy włączeniu pełnego ssania wylewała się z niego benzyna, ciurkiem :) Zatem silnik od nowości docierał się na bardzo, bardzo za bogatej mieszance :)

Pozytywna ocena ogólna jednak się nie zmienia. Patrząc z perspektywy kolonii europejskiej, jaką niewątpliwie jesteśmy, przynajmniej pod względem mentalnym (podejścia sprzedawców do reklamacji, ich etyki, jakości przeglądów, powszechnej bylejakości itp.), podtrzymuje pozytywną opinię o sprzęcie. W konsekwencji następny motocykl będzie dopiero elektryczny, 30 KM, tak do 130 km/h, bez sprzęgła (klamki sprzęgła, bez skrzyni biegów), bez wydechu, bez przeglądów – samoobsługowy. Tylko gaz, oświetlenie, hamulec przedni i tylni. Nadwozie oczywiście scramblera :) Już niedługo... jeszcze chwileczkę... Samochód Tesla już jest. Motocykl zero s trzeba jednak dopracować.

cafogarom

PS Uzyskanie idealnej mieszanki uspokoiło silnik. Już tak nie wyje i nie wibruje. Do kolejnego wpisu postaram się osiągnąć 103 km/h. Może się uda...

ODP do sefry: gaśnie od za małej ilości tlenu. Na górze to ssanie, na środku półssanie, a na dole bez ssania.

AKTUALIZACJĘ, W TYM NOWE KOMENTARZE I ODPOWIEDZI NA ZAPYTANIA, UMIESZCZAM W OSTATNIM WPISIE.